Ένα μήνυμα χωρίς κόστος

Τι θα λέγατε (λόγω κρίσης) να αποκτούσατε νέα πράγματα και νέες εμπειρίες χωρίς να χρειαστεί να βάλετε το χέρι στην τσέπη;  Με αφορμή τις εμπειρίες μιας συμπαθέστατης γερμανίδας κυρίας (θα διαβάσετε παρακάτω για την κυρία Σβέρμερ) σκέφτηκα πως έπρεπε να αναδειχτεί το όλο θέμα σε εμάς τους πιο ανοιχτόμυαλους αλλά και απειλούμενους από τις καθημερινές δυσκολίες και ίσως και από την ανεργία.
Προτείνω, οι φίλοι και υποστηρικτές του blog μου, τόσο μέσα από την επίσκεψη τους όσο και μέσα από τις αναρτήσεις μου στο facebook να φέρουμε όλες τα αντικείμενα που είναι σε καλή κατάσταση και δεν χρησιμοποιούμε και να τα ανταλλάξουμε μεταξύ μας.
Αυτό μπορεί να γίνει αρχικά σε ένα σπίτι πχ στο δικό μου ώστε να γνωριστούμε κιόλας. Η κίνηση αυτή θα αποτελέσει ένα ευχάριστο τρόπο εξοικείωσης μεταξύ μας, της ανταλλαγής σκέψεων και ίσως τη δημιουργία μιας πιο οργανωμένης προσπάθειας. Στη συνέχεια κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει μια καταγραφή των ενδιαφερόντων και ικανοτήτων μας και να παρέχουμε δωρεάν υπηρεσίες ο ένας στον άλλο.
· Τι θα λέγατε λόγου χάρη να έφτιαχνα ένα κόσμημα σε μια κοπέλα που δεν έχει χρήματα να το αγοράσει αλλά ξέρει να κάνει μανικιούρ.

· Η να μαγειρέψω ένα γεύμα με αντάλλαγμα ένα μασάζ;

· Η να ανταλλάξουμε το εξοχικό μας και να γνωρίσουμε νέα μέρη;

· Η να κάνουμε τη γραμματεία σε μια μικρή επιχείρηση με ανταλλαγή ενός προϊόντος ή υπηρεσίας;

Η 67χρονη σήμερα Σβέρμερ πίστευε πάντα ότι οι άστεγοι δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να επανενταχθούν στην κοινωνία: αντίθετα θα πρέπει να δώσουν μόνοι τους αξία στον εαυτό τους με το να γίνουν χρήσιμοι, παρά τα χρέη, την ένδεια ή την ανεργία.
Έπειτα από αρκετή σκέψη η Σβέρμερ έφτιαξε το Τauschring, ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες με αντάλλαγμα υλικά αγαθά, μια ζώνη όπου δεν χρησιμοποιούνται χρήματα: ένα κούρεμα μπορεί να ανταλλαγεί με το σέρβις ενός αυτοκινήτου, μια παλιά τοστιέρα μπορεί να ανταλλαγεί με δύο χρησιμοποιημένες καμπαρντίνες. Το αποκάλεσε «Gib und Νimm» δηλαδή «Πάρε- Δώσε».
Ήταν κυρίως οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι που άρχισαν να εμφανίζονται όλο και συχνότερα στο Τauschring, με τα χέρια τους γεμάτα πράγματα που βρίσκονταν αχρησιμοποίητα επί χρόνια στα σπίτια τους ή έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους: συνταξιούχοι κομμώτριες προσφέρθηκαν να κουρέψουν άνεργους ηλεκτρολόγους οι οποίοι με τη σειρά τους θα έφτιαχναν τις κουζίνες των γυναικών. Συνταξιούχοι Βρετανοί δάσκαλοι παρέδιδαν μαθήματα αγγλικών σε νέους με αντάλλαγμα να βγάζουν βόλτα τους σκύλους τους. Ούτε ένα μάρκο δεν άλλαξε χέρια.
ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ζούσε η Σβέρμερ τόσο πιο χαρούμενη ήταν. Το 1995 ασχολούνταν πολύ με το Τauschring και συνειδητοποίησε ότι η δουλειά της δεν την ικανοποιούσε. «Πάντα ήμουν άρρωστη με γρίπη ή πονοκέφαλο και ποτέ δεν συνειδητοποιούσα τη σύνδεση μεταξύ των σωματικών συμπτωμάτων μου και του γεγονότος ότι ήμουν δυστυχισμένη στη δουλειά μου». Έναν χρόνο αργότερα, το 1996, πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της: να ζει χωρίς χρήματα.
Πιστεύει πραγματικά ότι το δικό της παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει το μέλλον σε μια κοινωνία όπου «όλοι αγοράζουμε για να γεμίσουμε το κενό μέσα μας. Και αυτό το κενό και τον φόβο της απώλειας τον εκμεταλλεύονται οι μεγάλες εταιρείες».  Ο τρόπος αυτός θα μας βγάλει από το τριπάκι της μιζέριας και της κατήφειας. Δεν θα είμαστε δούλοι και υποχείριο του κάθε εκβιαστή.
Αν σας ενδιαφέρει και ασπάζεστε αυτή την κίνηση θα χαρώ να λάβω τα σχόλια σας ώστε να γίνει πράξη.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου και μέσω e-mail στο epitrimi@gmail.com, στο blog: mpixlimpidiakaikosmhmata.blogspot.com, ή στο facebook: epi trimi